Zionisme: de doodsstrijd van een racistische droom

De Palestijns-Amerikaanse schrijfster en activiste Susan Abulhawa beschouwt het zionisme als op sterven na dood. ‘Hoewel getraumatiseerd en zonder duidelijke leider, zijn de Palestijnen nog altijd opstandig en vastberaden – we blijven eensgezind, verbonden door een gedeeld leed.’

In 1945 schreef luitenant-kolonel George Gawler een rapport over de eventuele kolonisatie van Palestina voor de Joden. De problemen die hij voorzag hadden te maken met bestaansmiddelen en de vraag of men Joden zou weten over te halen om naar Palestina te emigreren. Er werd volkomen voorbijgegaan aan de Palestijnse bevolking die er al vele eeuwen woonde.

Tientallen jaren later, toen werd besloten over het lot van Palestina (destijds een zogeheten Brits mandaatgebied) zei Lord Balfour: ‘We zijn niet van zins om, al was het maar voor de vorm, te informeren naar de wensen van de huidige bewoners van het land.’ Toch trokken de Engelsen zich terug, uit 
angst voor een Palestijnse opstand. 
Ze realiseerden zich dat ze een fout hadden begaan door geen acht te slaan op de wil en de menselijkheid van de oorspronkelijke bevolking. Toen later de zionisten Palestina bezetten en meer dan tachtig procent van de inheemse bevolking verdreven, voorspelde de eerste premier van Israël, David Ben-Goerion (de in Polen geboren David Grün), op triomfantelijke toon dat de oorspronkelijke bevolking binnen afzienbare tijd het veld zou ruimen. ‘De ouderen zullen overlijden en de jongeren zullen vergeten,’ zei hij.

‘We zullen moeten doden en nog eens doden, de hele dag door, elke dag opnieuw’

Ook hij zat ernaast. Vele decennia later, toen deze zionistische fantasie niet bleek te zijn bewaarheid, ging Israël ervan uit dat men met bruut geweld en een volledige kolonisatie van het land uiteindelijk de oorspronkelijke bevolking van Palestina volledig zou weten uit te roeien. De stafchef van het leger, Raphael Eitan, zei onomwonden: ‘Als we het hele land hebben gekoloniseerd, kunnen de [Palestijnse] Arabieren
weinig anders meer doen dan als een stel verdwaasde kakkerlakken in een fles krioelen.’

Ook nu weer bleek Israël zich te hebben vergist, en als reactie werd domweg het geweld opgevoerd. ‘We zullen moeten doden en nog eens doden, de hele dag door, elke dag opnieuw,’ aldus een Israëlische professor. Een vooraanstaande Israëlische wetgever breidde deze oproep tot genocide uit naar Palestijnse moeders en hun kinderen, die zij ‘kleine slangen’ noemde. En nu heeft Netanyahu, als een bokkig en verwend kind dat niet zijn zin heeft gekregen in de onderhandelingen met Iran zijn 
boevenbende bij elkaar geroepen om met veel misbaar te stampvoeten op heilige grond – een geweldige woedeaanval, bedoeld voor president Obama, als om te zeggen: Kijk wat ik allemaal nog klaar kan spelen.

De nieuwste manier om Palestina van de aardbodem te vagen is de inzet van de burgerbevolking, die wordt verzocht zich te bewapenen en zich aan te sluiten bij het legertuig, om onze ongewapende burgerbevolking te lijf te gaan. Op internet wemelt het van de filmpjes en berichten over willekeurige executies, steekpartijen en de bandeloze bloeddorst van groepen burgers.

Maar toch.

Wij laten ons niet klein krijgen.

Onze eeuwenoude samenleving, 
uit elkaar gevallen en onmenselijk behandeld, houdt nog immer stand: strijdlustig, bezield en vastberaden. Ondanks alle trauma’s en het gebrek aan een leider blijven we opstandig, dapper en wilskrachtig. Waar we ons ook bevinden, in bezet gebied of ontheemd, verspreid over de wereld – Gaza, de Westoever, Jeruzalem, vluchtelingenkampen in Libanon of Syrië of Irak, gevlucht in een diaspora die tot in alle uithoeken van de wereld reikt – we blijven handelen als één, verbonden 
in een gemeenschappelijk trauma waarvan je zou verwachten dat de Joden er begrip voor zouden hebben.

Wat zullen ze verbaasd zijn. Wat moet het fnuikend zijn voor hun moraal om zo’n enorm leger te hebben en uiteindelijk maar zo weinig te kunnen uitrichten tegen onze stenen.

Wat moet het je moedeloos stemmen, Israël. Wat moet het afschuwelijk zijn om zo verschrikkelijk te falen, jaar in jaar uit, decennium na decennium. 
Om keer op keer de wreedheden op te voeren, meer dood en verderf te zaaien, maar ons niet klein te kunnen krijgen. Om kleine kinderen, die het in hun broek doen van angst, met duizenden tegelijk af te voeren om vervolgens 
tot de ontdekking te komen dat de 
volgende dag duizenden anderen hun plek hebben ingenomen en stenen gooien naar jullie tanks en geweren. Om ze gevangen te zetten als ze nog 
zo jong zijn dat ze huilen van angst en om hun moeder schreeuwen, maar vervolgens te moeten merken dat je ze niet hebt weten te breken, dat ze zich blijven verzetten en tegen je blijven vechten. Om huizen en hele dorpen met de grond gelijk te maken om tot 
de ontdekking te komen dat we sneller bouwen en ons sneller vermenigvuldigen dan jullie. Om te zien dat we onder jullie onophoudelijke bezetting en de bloedbaden die jullie aanrichten blijven dansen, studeren en trouwen. Om te zien hoe we leven terwijl we verscheurd worden door het verdriet en het lijden dat jullie ons aandoen. Om onze scholen plat te gooien, om te verhinderen dat leerlingen en docenten het klaslokaal bereiken, en toch te moeten erkennen dat onze geletterdheid nauwelijks onderdoet voor die van jullie. Wat moet het jullie een angst inboezemen dat we nog altijd niet bang van jullie zijn; dat wij, in het diepst van ons wezen, een onoverwinnelijk volk zijn en dat jullie het juist zijn die in angst leven. Wat moet het ongekend teleurstellend zijn om onze dorpen met de grond gelijk te maken, om vele decennia opgravingen te doen in Siloam, onder de al-Aqsa-moskee en de al-Shakra, maar nog altijd geen tastbare bewijzen te hebben gevonden die jullie verhaal ondersteunen, terwijl er tegelijkertijd talloze Palestijnen zijn wiens historische aanspraken onweerlegbaar zijn, zwart-op-wit staan, grote bekendheid genieten en op grote schaal worden erkend. Wat moet het frustrerend voor jullie zijn dat degenen van ons die door jullie uit hun huis zijn verdreven, van wie jullie dachten dat ze zouden vergeten, gewoon blijven schrijven, scheppen, protesteren, jullie in het buitenland aan de schandpaal nagelen en steeds meer steun krijgen voor de Boycott Divestment and Sanctions-campagne [BDS, een beweging die zich fel inzet voor minder economische en politieke druk vanuit Israël op Palestina] die 
jullie leugens ontzenuwt. Wat moet het ontmoedigend zijn om miljoenen uit te geven om ons in het buitenland in diskrediet te brengen, teneinde 
ons de mond te snoeren, terwijl onze stem alleen maar luider wordt.

Wij hebben een sterke, instinctieve hang naar waardigheid

Israël heeft de fout begaan van alle koloniale bezetters in het verleden, aangezien kolonialisme altijd gepaard gaat met een gevoel van superioriteit waarbij de oorspronkelijke inwoners niet langer als mensen worden beschouwd. Israël heeft ons dan ook stelselmatig onderschat. Wat Israël ontgaat, en wat Israël ook onwelgevallig is, is dat ook wij het diep menselijke, impulsieve verlangen hebben naar 
vrijheid; dat wij een sterke, instinctieve hang hebben naar waardigheid.
Ik zie het dilemma van Israël. Ik zie de angst van Israël. De frustratie dat de racistische droom net geen werkelijkheid is geworden. En ik zie ook dat de manier waarop Israël nu wild van zich af trapt – gewelddadig, stuitend, krankzinnig onzeker en onvoorstelbaar wreed – de doodsstuipen zijn van het zionisme.