De beelden van Hiền Hoàng provoceren, verwarren en verleiden. En telkens dagen ze het collectieve beelddenken van het westen uit. ‘In haar werk speelt ze op zowel humoristische als verontrustende wijze met stereotypen’, schrijft METAL Magazine.
De kijker voelt onmiddellijk de spanning in Hiền Hoàngs werk, schrijft het toonaangevende kunsttijdschrift ArtReview. In haar series en installaties keert de Vietnamese kunstenaar steeds terug naar dezelfde vraag: hoe worden lichamen – en vooral Aziatische lichamen – gezien, geconsumeerd en vervormd door een westerse blik? ‘In haar werk speelt ze op zowel humoristische als verontrustende wijze met stereotypen’, kenschetst METAL Magazine. Bijvoorbeeld in Asia Bistro, waarin sojasaus uit een vrouwenborst druipt, of in de performance Made in Rice, waar de kunstenaar letterlijk uit rijst tevoorschijn komt. Het zijn beelden die ‘tegelijkertijd verleidelijk en afstotend zijn’, en daarom verwarren.
‘Fotografie toont hoe we collectief culturele beelden consumeren, en counter images verstoren dat collectieve denken’
‘Hoàngs serie Asia Bistro kannibaliseert dat oude gezegde [je bent wat je eet], en suggereert dat je ook kunt eten wat je bént’, schrijft ArtReview, dat haar in 2024 opnam in de prestigieuze lijst Future Greats. Het ongemak wordt volgens de recensent nergens sterker dan in de serie Across the Ocean, waarin Hoàng tofu presenteert met daarin verborgen haren, een beeld dat ook Creative Review ‘banaal en verontrustend’ noemt. Het Britse tijdschrift prijst vooral de kritische kracht van het werk: ‘Fotografie toont hoe we collectief culturele beelden consumeren, en counter images verstoren dat collectieve denken.’
Ook kenmerkend voor Hoàngs werk volgens METAL Magazine is de wisselwerking tussen kunst en wetenschap, die in haar meest recente project, Garden of Entanglement, opnieuw naar voren komt. Hierin verlegt ze de aandacht van het lichaam naar de natuur en vertaalde ze samen met wetenschappers data van bomen in sculpturen van mycelium en UV-prints in een poging de herinneringen van de natuur zelf tastbaar te maken. ‘Het is een multidisciplinaire zoektocht naar onze verhouding met migratie, kolonialisme en ecologie’, aldus PhMuseum. Daarbij staat één kernachtige vraag centraal: ‘Wat zouden bomen zich van ons herinneren als wij er niet meer zijn?’
