De film die nu of nooit gemaakt moest worden

360 Magazine | Amsterdam | 12 januari 2018

Spielberg maakt superheldenfilm voor volwassenen.

Steven Spielberg was midden in een project toen hij het script voor The Post las, en besloot dat de film ofwel onmiddellijk moest worden gemaakt, of helemaal niet. Het werd de eerste optie werd bewaarheid: hij zette zijn project stop en binnen een halfjaar werd de film geschoten.

De cast bestaat uit o.a. Tom Hanks als de legendarische hoofdredacteur Ben Bradlee van The Washington Post, volgens The Atlantic een logische keuze omdat de acteur ‘de belichaming is geworden van al het goede in Amerika’, en Meryl Streep als eigenaar Katharine Graham, ook al een logische keuze vanwege de betrokkenheid die ze tijdens de Grammy’s 2017 toonde met de Amerikaanse politiek; ze maakte Trump belachelijk zonder zijn naam te noemen. Want de reden dat Spielberg de film zo snel mogelijk wilde draaien, vertelt hij Hollywood Reporter, is dat ‘in dit verhaal de waarheid op het spel staat. Net als nu.’

Aangeklaagd door NYT

The Post gaat namelijk over de publicatie van The Pentagon Papers in 1971, het geheime 7000 pagina’s tellende geheime rapport over de Vietnamoorlog dat o.a. aantoonde dat de regering van Johnson systematisch had gelogen, zowel tegen de bevolking als tegen het Congres. Veteraan Ellsberg lekte het aanvankelijk aan The New York Times (waarover straks meer). Centraal staat de beslissing van Katherine Graham (Streep), die de krant na zijn zelfmoord van haar man overnam en in The Post een coming-of-ageverhaal doormaakt. Met haar beslissing Bradlee zijn zin te geven, brengt ze het bedrijf dat ze van haar vader en man erfde in gevaar en riskeert ze bovendien gevangenisstraf. Maar zij strijdt voor iets hogers: democratie.

Zoals o.a. The Globe and Mail aanmerkt, leent deze dramatische keuze zich perfect voor een Spielbergfilm. En volgens de meeste recensenten zijn er twee redenen waarom hij er goed mee wegkomt. De eerste is dat dit ‘exact het verhaal [is] dat journalisten in deze tijd nodig hebben’; ‘Het is een weerspiegeling van alles wat we te verliezen hebben als nieuwsberichten en de kanalen die ze ondersteunen verdwijnen, vooral in het aangezicht van een president die er dagelijks naar streeft ze te vernietigen. (…) Dit is een superheldenfilm voor echte volwassenen’, schrijft bijvoorbeeld The Time (niet te verwarren met NYT).

De andere reden is dat Spielbergs betrokkenheid bij de film voelbaar zou zijn. Producer Amy Pascal is getrouwd met voormalig New York Times-verslaggevers Bernard Weinraub, en Spielberg droeg hem op aan Nora Ephron, die met haar man Nick Pileggi de zomerburen van de Spielbergs waren in New Yorks Hamptons, somt LA Times zijn motieven op; ‘De boodschap is voor hem persoonlijk, en hij heeft er alles aan gedaan om dat voor het publiek ook te doen gelden.’ 

Het klinkt enigszins ironisch dat de ene krant de andere aanvalt terwijl het om iets groter moet gaat: het vrije woord

Minder blij met de film was The New York Times, want zíj waren aanvankelijk de eerste publiceerders van The Pentagon Papers, alleen stopten hun publicaties toen ze in een rechtszaak werden teruggeroepen. Ze spanden hun eigen rechtszaak aan tegen de titel van de film, die tijdelijk in The Papers veranderde, maar daarna weer werd teruggedraaid.

Cristopher Orr merkt in The Atlantic op dat hij ook wel beledigd zou zijn als hij Sheehan was, die het materiaal als eerste in handen kreeg maar niet eens in de film wordt genoemd. Anderen, zoals Slate en Vulture, maken de wrok van de Grey Lady, die o.a. een spread plaatste waarin ze eraan herinnerde wie de eerste was om deze documenten te publiceren (en er een Pulitzer Prize voor won), belachelijk.

Het vrije woord

Het is dan ook enigszins ironisch dat de ene krant de andere aanvalt terwijl het om iets groter moet gaan: het vrije woord. Aan de andere kant was een van Bradlees motivaties om de Papers te publiceren, volgens Spielberg althans, dat hij de scoop van The New York Times benijdde. Concurrentie kan ook tot veel goeds leiden. En soms tot komische kleinzerigheid, zoals de kritiek dat Hanks’ accent zo nu en dan Bostons is.

Producer Pascal antwoordt op de vraag van Hollywood Reporter wat de huidige president van de film zou vinden dat ze denkt dat hij er helemaal achter staat. ‘Ik denk dat hij in hetzelfde gelooft als wij: de waarheid.’

Zou het?

veel gelezen
Geen tijd om 943 kranten wereldwijd bij te houden?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
Onze nieuwsbrief wordt wekelijks verstuurd.
inschrijven