In de intieme fototentoonstelling Father legt Diana Markosian vast hoe ze na vijftien jaar opnieuw contact maakt met haar vervreemde vader. Door middel van documentairefotografie, familiekiekjes en archiefmateriaal verkent ze thema’s als gemis, herkenning en het herstellen van een verbroken band.
Diana Markosian, geboren in post-Sovjet-Moskou, herinnert zich haar vader alleen als leemte in het familiealbum. ‘Hij verdween maanden achter elkaar. Dan kwam hij onverwacht weer thuis.’ Tot haar moeder haar in 1996 op een dag wakker maakte en zei dat ze haar koffer moest pakken. De volgende ochtend waren ze in Californië, zonder afscheid te hebben genomen van Diana’s vader. Haar moeder knipte zijn beeltenis uit elke foto die er in huis te vinden was, maar juist die gaten maakten het moeilijker om hem te vergeten, schrijft Markosian.
De blikken spreken boekdelen, de alledaagse ontmoetingen aan de ontbijttafel zijn gelaagd en veelzeggend
Vijftien jaar later gaat Markosian terug om haar vader te zoeken en vindt hem uiteindelijk in het huis van haar grootvader in Armenië. Alles zag er nog hetzelfde uit. In de volgende tien jaar reisde ze regelmatig naar Armenië, waarbij ze periodes met haar vader doorbracht en hun relatie vastlegde met haar camera. Bij elk bezoek merkte Markosian hoe het gemis haar heeft gevormd tot de persoon die ze nu is.
Die intieme portretten van een dochter en haar vader zijn te zien in Foam en samengebracht in de monografie Father – door Le Monde Magazine verkozen tot fotoboek van het jaar. De blikken spreken boekdelen, de alledaagse ontmoetingen aan de ontbijttafel zijn gelaagd en veelzeggend.
Bezoekers worden uitgenodigd om hun eigen persoonlijke verhalen van vervreemding of verbondenheid op te schrijven en voor de kunstenaar achter te laten in een voormalige Sovjet-brievenbus aan de muur.
Foam, Amsterdam – 28/5 2025
