Regisseur Scandar Copti volgt in de dramafilm Chroniques de Haïfa een Palestijns gezin in de stad Haifa, wier levens onder druk komen te staan door geheimen, geldzorgen en sociale taboes.
De kijker voelt onmiddellijk de spanning in Chroniques de Haïfa. Histoires palestiniennes (origineel Yinʿād ʿAlīkum), schrijft Sortir à Paris, dat de film typeert als een werk ‘in de traditie van geëngageerde realistische cinema’. Regisseur Scandar Copti volgt vier leden van een Palestijns gezin in Haifa, wier levens onder druk komen te staan door geheimen, sociale taboes en financiële last. Het zijn volgens de Franse site vooral ‘de alledaagse conflicten’ – de verantwoordelijkheid tegenover familie, de angst voor schande – die zwaar wegen.
‘Ik ben Palestijn voordat ik filmmaker ben’
Ook Télérama wijst op de manier waarop Copti zijn verhaal heeft opgebouwd: ‘als een puzzel’, een structuur die de verborgen spanningen langzaam blootlegt. Het blad benadrukt hoe de film ‘met overtuiging dodelijke ideologieën afwijst’ en tegelijk de intieme verhoudingen binnen een familie onderzoekt. Le Monde spreekt van ‘een netwerk van geheimen en leugens’ dat de familie uiteendrijft, en daarmee een scherp beeld schetst van de bredere sociale druk waaraan Palestijnse minderheden in Israël blootstaan. Copti zelf onderstreept in een interview in Courrier International dat zijn werk niet los te zien is van zijn afkomst; ‘Ik ben Palestijn voordat ik filmmaker ben.’ Hij groeide zelf op in Haifa en baseerde de film op ervaringen uit zijn eigen omgeving. Met niet-professionele acteurs, die maandenlang samenleefden om de familierelaties geloofwaardig te maken, wilde hij de alledaagsheid van die spanningen vangen.
Volgens Sortir à Paris wordt dat voelbaar in sleutelpassages, zoals de ontdekking van een zwangerschap en de ziekenhuisopname van dochter Fifi, momenten waarop ‘de façade van familie-eer afbrokkelt en de botsing tussen intimiteit en maatschappelijke verwachting scherp zichtbaar wordt’. ‘Alles begon met het verhaal van Shirley:’ vertelt Copti hierover, ‘een Joodse vrouw die gedwongen werd een abortus te ondergaan van een kind dat zij met een Palestijn had verwekt. Ik laat mij altijd inspireren door waargebeurde verhalen. (…) In mijn film stel ik vragen als: waarom zou ik geen seksuele relaties mogen hebben buiten het huwelijk? Of waarom zou ik mij moeten inschrijven bij het Israëlische leger?’
