Perimenopop, het achtste album van Sophie Ellis-Bextor, combineert dancepop met humor en een heldere boodschap: de muziekindustrie moet stoppen met het afschrijven van vrouwelijke artiesten zodra ze de vijfentwintig passeren.
In 2001 scoorde de Engelse zangeres Sophie Ellis-Bextor (46) een wereldhit met het uiterst dansbare, retro-discoachtige Murder On The Dancefloor dat twee jaar geleden opnieuw de charts bestormde dankzij de soundtrack van de speelfilm Saltburn. Onlangs verscheen Ellis-Bextors achtste album Perimenopop, waarmee ze volgens critici afrekent met leeftijdsdiscriminatie van oudere vrouwelijke muzikanten.
In Musikexpress stelt Christina Mohr dat Ellis-Bextor met deze plaat kiest voor de ‘enige juiste reactie op de schandalige biologische aanfluiting van de menselijke waardigheid die “menopauze” heet. Door niet te pauzeren maar vrolijk door te knallen.’
Haar collega van RTV Suisse legt uit dat Ellis-Bextor heeft besloten ‘de perimenopauze, de hormonale overgangsfase die voorafgaat aan de menopauze, frontaal aan te pakken. In plaats van het te stigmatiseren, maakt ze er het centrale thema van haar album van en viert ze die periode van het vrouwenleven met humor en lichtheid.’ Tegelijkertijd ‘markeert de plaat een terugkeer naar haar roots: naar het dance-popgenre dat haar begin deze eeuw zoveel succes bracht’.
Ellis-Bextor wil bewijzen dat ‘vrouwen na hun vijfentwintigste uitstekend in staat zijn om knallers te maken’
Roisin O’Connor schrijft in The Independent dat Ellis-Bextor wil bewijzen dat, ‘hoe onze vrouwenhatende muziekindustrie er ook tegenaan kijkt, vrouwen na hun vijfentwintigste uitstekend in staat zijn om knallers te maken. Daar slaagt ze in, en spectaculair ook. Ze levert een huzarenstukje met deze uitstekend geproduceerde en gedurfde plaat.’
Matt Collar noteert voor AllMusic dat de zangeres een paar ‘heerlijke nummers heeft gemaakt die haar dansvloerelan laten zien en haar coole, chique accent tegen pulserende disco-grooves. Gelukkig heeft ze de kunstzinnige lyriek van haar vorige, goed ontvangen barokpopalbums niet volledig verlaten.’ In Clash Magazine is Maddy Smith alleen al onder de indruk van de grootheden die aan het album hebben meegewerkt: van wie bassist en producer Nile Rodgers (voorheen Chic), de Amerikaanse ster Selena Gomez en de Britse singer-songwriter MNEK de bekendste zijn. Het leidt, ‘afgezien van momenten die wat flauw aanvoelen’, onder meer tot ‘funky anthems, een mix van jaren 80 synths met club-geïnspireerde muziek en een hele reeks van met dance doordrenkte popgenres, met Ellis-Bextors suikerzoete zang als statement’.
