Dossier: Liefde en schoonheid in verzet

Ik zit in de woonkamer op de bank, het is een beetje koud in huis. Door de ramen zie ik de grijze lucht. Twee bomen staan heel dichtbij, er zitten geen bladeren meer aan. Ik ben geen liefhebber van dit weer; ik functioneer nauwelijks wanneer het buiten zo is, wanneer duisternis niet alleen een overgang is tussen dag en nacht, maar steeds aanwezig. Wanneer duisternis niet langer tot boeken en ver­halen behoort, maar tot het dagelijks bestaan van mensen; waarin menselijk leven wordt behandeld alsof het geen waarde heeft.

Op zulke momenten komt de twijfel op, aan de rol van schrijven, aan de betekenis en de impact ervan.
Maar ik, Palestijn, heb mijn hele leven uit boeken en verhalen geleerd dat we ons aan hoop moeten vasthouden om door te kunnen gaan. Dat is misschien een van de redenen waarom ik schrijver en journalist ben geworden. Door je eigen verhalen te vertellen of de stemmen van anderen te delen, wordt hoop iets praktisch. Het is een voortzet­ting van andermans onvoltooide wegen, zoals journalist Samira (p. 34) zei. In haar geval was het haar zus, ook journalist, die in Afghani­ stan werd gedood; later werd ze radiopresentator en daagde ze de wetten van de taliban uit.