The New Yorker
| New York | Ariel Levy | 13 mei 2020Geeft pijn een diepere betekenis aan ons bestaan? Jo Cameron, die niet in staat is pijn te voelen, zowel fysiek als emotioneel, doet vermoeden van niet. Voor wetenschapper is ze een ‘droommeisje’, en ze werkt graag mee aan hun onderzoeken, zodat ze het lijden van anderen misschien verzachten.
We denken graag dat wat ons niet doodt ons sterker of veerkrachtiger maakt, of… iets. Diepzinniger. Wijzer. Groter. Er is ‘zaligheid in ons lijden’, belooft de Bijbel. ‘Lijden zorgt voor doorzettingsvermogen; doorzettingsvermogen voor karakter; karakter voor hoop.’ In deze vergelijking kan je niet genoeg pijn hebben. ‘Hoe donkerder de nacht, hoe helderder de sterren’, schreef Dostojevski. ‘Hoe dieper de pijn, hoe dichterbij God!’ Wij atheïsten doen hier ook aan mee met onze bewering dat de pijn van verlies onze liefde versterkt. De uren die we in het donker voor ons uit staren, ronddwalend in onze persoonlijke grand prix van angsten, zijn geen tijdverspilling maar een fundamentele uitdrukking van onze menselijkheid. Enzovoort. Zijn is lijden.
