Thuiskomen in Damascus. ‘Het was ijskoud, maar mijn hart voelde alsof het in brand stond’

Voor het eerst in bijna tien jaar keert Zida Qanawati terug naar Damascus, naar het huis waar ze opgroeide. Ze slaapt in haar kinderbed, loopt door de straten van oud Damascus en spreekt met vrouwen die uit de gevangenissen zijn vrijgelaten. Een persoonlijk verslag van een thuiskomst die te lang op zich liet wachten.

Het duurde bijna tien jaar voordat ik een kopje Arabische koffie kon drinken in de keuken van mijn moeder. Daar, waar de warme zon van het land schijnt en de stad ’s avonds door het gebrek aan elektriciteit in duisternis gehuld is. Daar, waar de muren volhingen met afbeeldingen van vermisten en vermoorden, in plaats van met portretten van de president, die voorheen de straten van de stad vulden. Een groot deel van ons leven wachtten we tot de oorlog voorbij was, tot de tiran stierf en wij weer toegang kregen tot onze steden. Tot 8 december 2024 was mijn leven verscheurd. Ik leefde met een wond die nooit leek te genezen: de wond van ballingschap, vervreemding en isolatie.