Songs die de pennen beroerden

De Braziliaanse busmagnaat die alle vinylplaten ter wereld opkoopt

Paul Mawhinney, voormalig eigenaar van een platenwinkel in Pittsburgh, bracht in de loop van ruim veertig jaar een verzameling van drie miljoen elpees en singles bijeen. Veel daarvan waren ooit in het koopjesrek terechtgekomen en vervolgens door iedereen vergeten. De onverschilligheid van de wereld maakte volgens hem zelfs de meest veronachtzaamde platen waardevol: muziek die niet was gedigitaliseerd zou voorgoed verdwijnen, tenzij iemand zijn collectie zou kopen en veiligstellen.

Mawhinney is zo’n twintig jaar bezig geweest om zo iemand te vinden. Eind jaren negentig sloot hij een overeenkomst voor 28,5 miljoen dollar met webwinkel CDNow, maar de verkoop ging niet door toen de dotcom-zeepbel uiteenspatte. Hij nam contact op met de Library of Congress, maar de onderhandelingen liepen op niets uit. In 2008 veilde hij zijn verzameling op eBay voor 3.002.150 dollar, maar de winnende bieder bleek een nietsvermoedende Ier wiens account was gehackt.

Toen wees een vriend Mawhinney een jaar geleden op een rubrieksadvertentie achter in het blad Billboard:

PLATENVERZAMELINGEN. Wij KOPEN iedere platenverzameling. Iedere soort muziek. We bieden HOGERE prijzen dan wie dan ook.

Dat najaar arriveerden acht vrachtwagens bij het pakhuis van Mawhinney in Pittsburgh. Ze vertrokken boordevol vinyl. Mawhinney heeft de koper nooit ontmoet. ‘Alles wat ik weet, is dat hij uit Brazilië kwam.’

Geschreven door Monte Reel op 8 augustus 2014
Gepubliceerd op The New York Times

Stop met die liedjes over vrouwen die niet weten dat ze mooi zijn

Enige tijd geleden verscheen de videoclip bij de single ‘You and I’ van John Legend, en ik moet eerlijk bekennen dat ik er tot tranen toe door werd geroerd. De video is een uniek geval waarin een liedje over de natuurlijke schoonheid van vrouwen gepaard gaat met zeer uiteenlopende beelden. Het is bemoedigend om deze vrouwen – van alle leeftijden, maten en achtergronden – onder de aandacht gebracht te zien worden. Maar het liedje zelf strijkt je vanaf het begin tegen de haren in, omdat de eerste regels al over een vrouw gaan die – je raadt het nooit – niet beseft dat ze mooi is:

You fix your make-up just so / Guess you don’t know that you’re beautiful / Try on every dress that you own / You were fine in my eyes a half hour ago / If your mirror won’t make it any clearer I’ll be the one to let you know
(Je maakt je zo op / Dat het lijkt of je niet weet dat je mooi bent / Je probeert ieder jurkje dat je bezit / Maar ik vond het een half uur geleden al prima / Als je spiegel het je niet duidelijk kan maken zal ik het je moeten vertellen)

Als dit je bekend in de oren klinkt, komt dat doordat het een nogal belegen motief is: de vrouw die mooi is, maar niet weet dat ze mooi is, en die absoluut te horen moet krijgen dat ze het ook wel zonder make-up en spiegels kan stellen. In ‘The Way You Are’ beseft Bruno Mars dat als hij het voorwerp van zijn affectie complimenteert, zij ‘[hem] niet zal geloven’, terwijl hij erop blijft hameren dat ze – zoals de titel al aangeeft – mooi is zoals ze is. In ‘She Will Be Loved’ heeft de vriendin van Adam Levine ‘een gebroken glimlach’ en hij ‘wil haar zich alleen maar mooi laten voelen’. De vrouw uit Sammy Kershaws ‘She Don’t Know She’s Beautiful’ heeft geen benul van haar allure – ook al ‘[heeft hij] haar dat keer op keer verteld’ – omdat zij ‘dat type niet is’. En dan zijn er natuurlijk ook nog de ergste zondaren: de bandleden van One Direction die in ‘What Makes You Beautiful’ hun publiek inlichten over ‘onzekere’ meisjes – wier schoonheid overduidelijk is ‘voor iedereen’, maar die henzelf ontgaat – die ‘geen make-up nodig hebben om zichzelf achter te verschuilen’.

Geschreven door Arianna Rebolini op 14 juli 2014
Gepubliceerd op BuzzFeed

Kanye Wests gloednieuwe ‘ik’

Kanye West is nog maar tien dagen getrouwd en hij doet wat alle pasgetrouwde mannen doen: hij haalt zijn trouwring van zijn vinger en schuift hem er weer op, telkens opnieuw, alsof het huwelijk iets is wat hij ongedaan kan maken of juist telkens opnieuw kan laten plaatsvinden. De ring is van goud en niet al te opvallend, wat van Kanye West verder niet echt gezegd kan worden. Hij zit in de lobby van het Mercer Hotel in New York – hetzelfde hotel waar Jay-Z en hij het grootste deel van Watch the Throne hebben opgenomen – en denkt na over de lange weg die hij heeft afgelegd. ‘Ik ben een zwarte Amerikaan uit Chicago,’ zegt West, ‘die zijn vrijgezellenfeest in Versailles heeft gegeven en vervolgens in Florence is getrouwd, met uitzicht over de hele stad.’

Hij is nog een jaar verwijderd van Yeezus, de plaat die alle wonderbaarlijke popkwaliteiten van West een voor een slachtofferde. Nog één jaar voordat hij iedereen die het maar wil horen zal vertellen dat hij de hele mode-industrie zal verwoesten zodra ze hem binnen zullen laten. Inmiddels is dat al min of meer een feit: hij heeft een collectie bij A.P.C., zijn schoenen zullen dit najaar bij Adidas uitkomen en ergens in de verte komt er alweer een nieuwe kledinglijn aan. Hij heeft ook een nieuwe plaat – misschien wel een echte popplaat, hoewel hij de knoop nog niet heeft doorgehakt. Hij weet dat hij niet langer de populairste rapartiest is. ‘Op dit moment is die positie bezet,’ zegt West. ‘Laten we eerlijk zijn – dat is vorige zomer gebeurd.’

Geschreven door Zach Baron op 21 juli 2014
Gepubliceerd op GQ

Waarom tweette de CIA over Tupac?

Waarom zou de CIA over Tupac tweeten? ‘Nou ja,’ denk je, ‘om zichzelf weer eens in het zonnetje te zetten.’ Je hebt natuurlijk gelijk: de tweet van de Central Intelligence Agency over de rapper heeft tot nu toe 93.000 faves en 164.000 retweets opgeleverd, evenals diverse blogposts, waardoor de aanwezigheid van de dienst op de sociale media onmiddellijk werd gerechtvaardigd. Plotseling, al was het maar voor even, leek de CIA niet langer op de CIA, wat wel iets zegt.

Maar toch blijft de vraag in de lucht hangen: waarom een tweet over een rapper? Net zoals bij de meeste overheidsdiensten die zich bezighouden met de handhaving van de wet, hebben rap en de CIA vrijwel nooit iets met elkaar te maken gehad. Een zeldzame uitzondering deed zich voor in 2012, toen Kanye West voormalig CIA-directeur George Tenet vaarwel zei in het zomernummer ‘Clique’. Hij vertelde dat ze elkaar waren tegengekomen en over auto’s hadden gepraat (wat echt is gebeurd). Maar West is niet altijd zo aardig geweest; in zijn vroege hit ‘Heard ‘Em Say’ lepelde hij de Sovjet- (ja, Sovjet-)propaganda op dat de CIA verantwoordelijk zou zijn geweest voor de aidsepidemie. We kunnen wel stellen dat de CIA over het algemeen niet erg populair was onder rappers; zelfs de kinderfeestjes-waardige will.i.am heeft zich erover uitgelaten en een van de voornaamste geheime diensten van de Verenigde Staten vergeleken met de Ku-Klux-Klan in ‘Where is the Love?’

Rap staat dus van oudsher vijandig tegenover de CIA. Maar waarom een tweet over Tupac?

Geschreven door David Grossman op 11 juli 2014
Gepubliceerd op Wondering Sound

Tommy Ramone, het mysterieuze hart van de Ramones

Het is schokkend dat alle vier de oorspronkelijke Ramones nu dood zijn – maar het is ook schokkend dat slechts één lid van deze archetypische rockband een archetypische rockersdood stierf. Dee Dee nam een overdosis heroïne, maar zanger Joey en gitarist Johnny werden geveld door kanker. Op 11 juli 2014 kwam daar drummer Tommy bij. In zijn geval ging het om galkanaalkanker, die voor het eerst de kop opstak in maart 2013, toen hij zijn Acoustic Anarchy Tour met de vroegere Sex Pistol Glen Matlock moest afzeggen.

Officieel was Tommy vier jaar en drie klassieke albums lang een Ramone, van 1974 tot 1978. Hij was de eerste manager van de band. Maar hij was ook altijd de geheimzinnigste, want de drie jaar die hij van zijn leeftijd afhaalde – hij werd op 29 januari 1949 in Boedapest geboren als Erdélyi Tamás, hoewel hij lang is blijven volhouden dat het 1952 was – maakte zijn biografie lastiger te volgen. Kon hij echt hebben geholpen bij de opnamen van Jimi Hendrix’ Band of Gypsys toen hij nog maar achttien was?

Geschreven door Robert Christgau op 13 juli 2014
Gepubliceerd op Billboard

Terugblik: de stormachtige carrière van Aaliyah

Vlak na het uitkomen van haar zeer goed verkopende debuut, Age Ain’t Nothing But a Number, werd de vijftienjarige Aaliyah het slachtoffer van een seksschandaal dat een minder groot talent de das om zou hebben gedaan. Maar door de banden te verbreken met haar label en haar vroegere producer en minnaar R. Kelly kon de tienerzangeres een nieuw muzikaal leven voor zichzelf scheppen. Ze ging een samenwerkingsverband aan met producers-/songwritersduo Timbaland en Missy Elliott. Er werd een reeks funky en futuristische soulnummers in elkaar gezet die het publiek en de saaie r&b-radiostations overweldigden. Aaliyah toonde kracht en veerkracht – en achteloze coolheid – en scoorde platina platen, waardoor ze een grote ster werd. Maar haar comeback was van korte duur. Op 22-jarige leeftijd, net nadat ze haar derde album had uitgebracht en een acteercarrière was begonnen, kwam Aaliyah om het leven bij een vliegtuigongeluk. Maar iconen sterven niet, en haar muzikale erfenis zal blijven bestaan.

Geschreven door Michael Gonzales op 5 augustus 2014
Gepubliceerd op Wax Poetics

Spoon krijgen ze niet te pakken

Al die zielenzuigers zijn onder ons. Ze stelen onze privacy, onze overtuigingen, het hele wezen van ons zijn, en laten weinig méér achter dan een ‘te koop’-bord en een zekere vage, continue holheid. In de muziek zorgt een steeds kleiner wordende draaikolk van fondsen ervoor dat deze parasieten steeds harder op zoek gaan naar stukjes mensheid, overal waar ze maar gehoord worden. Hun dorst is reëel. En artiesten – die blasfemische en heilige kanalen voor de waarheid, vrijheid en wat wij verder nog in onze levens missen – kunnen niets anders doen dan zich eraan overgeven. Als je het ruim twintig jaar wilt volhouden in de rock ’n roll zonder een dodelijke hoeveelheid van je ziel op te offeren, moet je over een bepaalde waakzaamheid beschikken; het is net zo moeilijk de valkuilen van punk en ambitie te vermijden zonder over een van beide te struikelen als een geweldig album te produceren. Maar Spoon, een van de stevigste bands van hun generatie, had dit allemaal door. Op hun achtste album lachen ze de bloedzuigers in hun gezicht uit, tarten ze de zwaartekracht en laten ze de tijd stilstaan. ‘All they want’s my soul, yes, yes, I know!’ schreeuwt Britt Daniel, terwijl hij iedere spleet in zijn 43-jarige keel oprekt. Zijn boodschap is duidelijk: hem zullen ze niet krijgen.

Geschreven door Ryan Dombal op 4 augustus 2014
Gepubliceerd op Pitchfork

De uitvinder van acid

Dat zuigende, bijna natte geluid. Dat opkomende, opdringerige, haastige tempo. Er zijn maar weinig sounds in de dancemuziek makkelijker te herkennen dan acid. Er zijn er ook maar weinig die zo veel invloed hebben uitgeoefend – op house, techno, trance, ambient en dubstep – en er zijn veel acidlijntjes die helemaal kunnen worden herleid tot de bron. Skrillex heeft bijvoorbeeld in een beroemd geworden uitspraak gezegd dat hij de van acid doordrenkte EDM-tracks uit de jaren negentig van Aphex Twin en Squarepusher heeft ontdekt toen hij twaalf was. Die artiesten werden op hun beurt beïnvloed door de acid house-deuntjes die eind jaren tachtig de Britse summer of love vormgaven en waren komen overwaaien uit Chicago. Een plaat getiteld Acid Tracks, in 1985 uitgebracht door een plaatselijke groep genaamd Phuture, was het begin van alles. Acid zou misschien nooit van de grond zijn gekomen als DJ Pierre van Phuture niet wat had geëxperimenteerd met een tweedehands bassynthesizer van Roland, de 303.

Geschreven door Ruth Saxelby op 4 augustus 2014
Gepubliceerd op The Fader

Vertaler: Menno Grootveld

Pause
Nederland, app-magazine
Het app-magazine Pause laat luisteraars muziek ontdekken. De app is te downloaden in de App Store.