Drowning Dry vertelt het verhaal van een jongetje dat bijna verdrinkt tijdens een familiereis met vrienden. De relaties tussen de familieleden en hun vrienden staan vanaf dat moment onder spanning. Net als de bijna-drenkeling ervaart de kijker een chronologisch spel tussen werkelijkheid en vervagende herinnering.
Nadat haar man Lukas een martial arts-toernooi heeft gewonnen, gaat Ernesta met haar zus Juste en hun gezinnen vakantie vieren aan een bergmeer. Daar gaat een van de kinderen bijna voorgoed kopje onder, waarna de onderlinge verhoudingen op scherp komen te staan. Op het eerste gezicht is dat de kern van Drowning Dry, na Pilgrims de tweede speelfilm van de Litouwse regisseur Laurynas Bareiša.
Maar volgens Gregory Coutaut van Le Polyester zijn de ‘onvoorspelbare verhaalstructuur’ en de ‘beheerste, magnetische en raadselachtige’ manier van filmen ‘genoeg om de kijker knock-out te slaan. Door de camera soms net iets verder te plaatsen, door scènes iets vroeger of juist later te beginnen, wekt Bareiša’s enscenering de nerveuze indruk dat ogenschijnlijk onschuldige scènes elk moment kunnen omslaan in terreur’.
Marshall Shaffer spreekt in Slant Magazine van een ‘filmische hersenschudding’. En dat zit hem vooral in Bareiša’s spel met de chronologie: ‘Terwijl het verhaal naar believen terugspringt en vooruitschiet, kan wat een rechttoe rechtaan-werkelijkheid lijkt, net zo goed worden gezien als een gesuggereerde mogelijkheid of een vervagende herinnering.’
Niet elke kijker zal vallen voor ‘deze boeiende, prikkelende maar terughoudend gemaakte film’
De manier waarop Bareiša soms ‘op veilige afstand van zijn hoofdpersonen blijft’ en dan weer overschakelt naar ‘verontrustende zoom-ins die de onzichtbare aanwezigheid van angst omhullen, als voorteken van de dood’, doen Giorgio Amadori van Sentierri Selvaggi denken aan de stijl van Yorgos Lanthimos (The Favourite, Poor Things).
In het Amerikaanse cultuurmagazine Gazettely vergelijkt Arash Nahandian Drowning Dry met ‘een in stukjes gescheurde foto die het publiek weer in elkaar moet zetten. Zo weerspiegelt de regisseur de gefragmenteerde aard van trauma en herinnering. Door scènes vanuit verschillende perspectieven te herhalen laat hij zien hoe die herinneringen verschuiven.’
Volgens Alissa Simons van Variety zal misschien niet elke kijker vallen voor ‘deze boeiende, prikkelende maar terughoudend gemaakte film’. Toch vermoedt ze dat wie ‘openstaat voor wereldcinema die liefdevolle aandacht verdient, het een fantasievol en stimulerend werk zal vinden’.
Drowning Dry van Laurynas Bareiša, is sinds 5 juni te zien in de bioscoop.
