Naakte vrouwen in dikke lagen verf; de Britse schilder Jenny Saville laat in haar schilderijen zien hoe het is om een vrouwenlichaam te hebben. Ze richt zich op de vorm in plaats van het individu en maakt de realiteit niet mooier dan die is.
De Britse Jenny Saville (1971) heeft sinds haar eindexamenexpositie aan de Glasgow School of Art een aanzienlijke bijdrage geleverd aan de heropleving van de figuratieve schilderkunst. Met haar viscerale portretten uit dikke lagen verf geeft ze de naakte vrouwelijke vorm weer op een manier die niet vaak werd vertoond.
‘Ik schilder geen walgelijke, grote vrouwen. Ik schilder vrouwen die wijsgemaakt zijn dat ze groot en walgelijk zijn’
In tegenstelling tot de werken van Rubens of Rembrandt of Lucian Freud, die allemaal duidelijk invloed op Saville hadden, laten haar schilderijen zien hoe het is om een vrouwenlichaam te hebben, in plaats van het te beoordelen vanaf een ezel. Voor het uit de kluiten gewassen Propped stond zij zelf model, de imposante schaal van het schilderij is een truc van het perspectief. Het is Saville vaak verweten dat haar afbeeldingen van vrouwen ‘afschuwelijk’ waren, waarop zij de ander van repliek diende door te zeggen: ‘Ik schilder geen walgelijke, grote vrouwen. Ik schilder vrouwen die wijsgemaakt zijn dat ze groot en walgelijk zijn.’
Hoewel ze vaak close-ups schildert, maakt ze zelden portretten van herkenbare mensen. Ze richt zich op het hoofd, gezicht en lichaam, in plaats van op het individu. Veel van haar schilderijen zijn bij wijze van spreken zelfportretten. Zoals ze zelf zegt: ‘Ik ben gefascineerd door lichamen die een soort staat van tussenheid uitstralen: hermafrodiet, travestiet, een karkas, een half-levend/half-dood hoofd.’ The Anatomy of Painting is de eerste solotentoonstelling die aan haar werk wordt gewijd.
Jenny Saville: The Anatomy of Painting Portrait Gallery, Londen, t/m 7/9
