Editor at large Katrien Gottlieb raakte gefascineerd door het verhuisspektakel van de heremietkreeft. Verder: Netflix-serie El Reino laat zien hoe de evangelische kerk in Latijns-Amerika steeds meer politieke macht verwerft & Meer aanraders van de 360-redactie.
Omdat 360 niet alles kan vertalen wat de redactie leest, ziet en hoort, tippen wij voor u enkele interessante artikelen, podcasts, documentaires en fotoreportages die wij deze week tijdens het speuren naar mooie journalistiek zijn tegengekomen.
Het groeiende koninkrijk van de evangelisten
El Reino, de nieuwe Netflix-productie uit Argentinië, heeft het debat ontketent over het snijvlak tussen religie en macht in Latijns-Amerika. In de serie krijgt evangelische dominee het presidentschap in zijn schoot geworpen nadat de presidentskandidaat wordt vermoord. El Reino laat duidelijk zien hoe de evangelische kerk opereert in Latijns-Amerika, waar deze steeds meer politieke macht naar zich toetrekt, aldus redacteur Joep Harmsen.
De serie, geregisseerd door Marcelo Piñeyro en geschreven door schrijfster Claudia Piñeiro, speelt af in Argentinië maar zou elk ander Latijns-Amerikaans als decor kunnen hebben, schrijft de Spaanse onlinekrant elDiario.es. Mensen denken bij Latijns-Amerika natuurlijk al snel aan het katholicisme, maar op het continent omschrijft bijna een op de vijf mensen (19 procent) zichzelf als evangelisch.
Lees ook:
De Christelijke Alliantie van Evangelische Kerken van de Argentijnse Republiek (Aciera) was niet blij over de manier waarop ze in de serie werd geportretteerd en publiceerde een verklaring op haar website, die later werd verwijderd. ‘De makers [van El Reino] proberen ons [evangelisten] af te schilderen als gevaarlijke fundamentalisten, zodat wij geïsoleerd raken, verzwakken en verdwijnen. Kortom, een soort fascistisch gedrag (…)Het is bekend dat de schrijfster als feminist en pro-abortusactivist al eerder haar haat heeft geuit jegens de evangelische beweging in Argentinië.’
Maar Brazilië is het duidelijkste voorbeeld van het feit dat de serie niet louter fictie is. Daar probeert Jair Bolsonaro met steun van de evangelische kerk een oerconservatief en autoritair bewind door te voeren, zoals te lezen is in twee stukken die 360 vorig jaar publiceerde:
Grote verhuisdag
Er bestaat een grote kans dat de meeste mensen al lang weten hoe de heremietkreeft of heremietkrab uit zijn eigen vel knapt, maar editor at large Katrien Gottlieb had er geen weet van en keek gefascineerd toe. Zodra het dier genoeg heeft van zijn eenkamerwoning gaat het op zoek naar een groter huis dat met een scherp oog gevonden wordt op de rug van een soortgenoot. In een kletterend gevecht wordt de krab in kwestie slinks uit haar kleine vesting getrokken, waarna de winnaar zich triomfantelijk in z’n nieuwe outfit nestelt, die meestal ook precies past, en de naakte verliezer onthand achterlaat. Wat je noemt een brute huisuitzetting. We zullen de metaforen hier achterwege laten, en ook de gelijkenissen met de mensenwereld hoeven geen verder uitleg.
Collectief zijn al die weke schelploze dieren minder goed aan te vallen
Curieus genoeg vechten ze elkaar dus graag het huis uit, maar beschermen dakloze kreeften elkaar ook juist weer tijdens hun coming of age. Dan trekken ze met tienduizenden over de bodem van de zee en als de bestemming bereikt is zuigen ze zoveel zeewater op dat ze opzwellen tot hun schelp barst en ze al hun ledematen eruit kunnen wringen. Collectief zijn al die weke schelploze dieren minder goed aan te vallen door hongerige medebewoners van de zee en kunnen ze ongestoord aan hun nieuwe huisvesting werken. Het grof vuil van de krabsanering is dan te vinden aan de kustlijn vanwaar de verhuizing heeft plaatsvond.
Food for thought
Na alle ellende van de afgelopen week – Afghanistan, de mislukte kabinetsformatie, de 1-1 van het Nederlands elftal tegen Noorwegen, overstromingen in New York et cetera –, nu iets luchtiger leesvoer voor het weekend, aldus Arthur van der Meeren: De Food & Drink-special van The New Yorker, met stukken uit het rijke archief van het 96 jaar oude blad.
Daaronder valt onder andere een mooi artikel van de alom geliefde wijlen Anthony Bourdain te lezen, een kroniek over zijn vrijdag als chef-kok in het restaurant Les Halles, aan Park Avenue South op Manhattan. Zijn werkdag begint al om kwart voor zes ’s ochtends met een aspirine en eindigt pas om half een ’s nachts aan de bar van een kroeg genaamd The Siberia Bar, met bier uit een plastic beker.
Ondertussen in Tunesië
Terwijl het verlangen om een democratie op te bouwen in Afghanistan is verpulverd tot woestijngruis, leek de situatie in Tunesië, zo’n 6000 kilometer naar het westen in Noord-Afrika, een stuk hoopvoller, schrijft redacteur IJsbrand van Veelen.
Na de revoluties van de Arabische Lente van 2010-2011, kwam Tunesië naar voren als de enige representatieve democratie in de Arabische wereld. Terwijl een autocratisch regime terugkeerde in Egypte met een militaire staatsgreep in 2013 en Jemen en Libië in burgeroorlogen verwikkeld raakten, won het maatschappelijk middenveld van Tunesië in 2015 de Nobelprijs voor de Vrede voor het leiden van onderhandelingen die leidden tot een democratische grondwet en vrije, eerlijke verkiezingen.
Saïed verdedigt zijn stappen met de verklaring dat hij tegemoet komt aan de wensen van boze burgers
Maar de overgang naar democratie in Tunesië stagneert nu, met dank aan de Tunesische president Kaïs Saïed. Anderhalve maand geleden, op 25 juli, ontsloegSaïed zijn premier, om vervolgens ook het parlement te schorsen, een landelijke avondklok op te leggen en de noodtoestand voor dertig dagen uit te roepen, die hij op 23 augustus doodleuk verlengde voor onbepaalde tijd.Saïed verdedigt zijn stappen met de verklaring dat hij tegemoet komt aan de wensen van boze burgers. Die eisten dat de regering zou aftreden vanwege haar falen om de pandemie te beheersen, de aanhoudend hoge werkloosheid te verlagen en de endemische corruptie aan te pakken.
Het klopt dat veel Tunesiërs de stappen vanSaïed verwelkomden om de uiterst impopulaire regering te ontslaan, maar critici noemen hem een populistische demagoog die een staatsgreep heeft gepleegd. De vraag is dus: is het enige succesverhaal van de Arabische Lente aan het instorten?
Daarover sprak de Amerikaanse nieuwssite The Signal met Michele Dunne. Dunne is directeur van het Midden-Oosten-programma van de Carnegie Endowment for International Peace. Tussen 1986 en 2003 diende ze als specialist Midden-Oosten bij het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken.
Volgens Dunne kunnen de VS leren van Tunesië om verspreiding van democratie in de wereld te bespoedigen
Volgens Dunne zou de machtsovername vanSaïed het einde kunnen betekenen van de weg naar democratisering in Tunesië en komen de politieke vrijheden en burgerrechten in gevaar waarvoor de revolutionairen van de Arabische Lente hebben gevochten. De strijd van Tunesië om een democratie te creëren, aldus Dunne, weerspiegelt de problemen waardoor elders het streven van de Arabische Lente tot stilstand kwam: regionale machten als Saoedi-Arabië en de Emiraten handelden snel om de democratiseringsbeweging te ondermijnen, terwijl de Verenigde Staten en andere gevestigde democratieën weinig hulp boden. Volgens Dunne kunnen de Verenigde Staten en hun bondgenoten belangrijke lessen leren van Tunesië, andere Arabische staten en zelfs Afghanistan, om verspreiding van democratie in de wereld te bespoedigen. Het interview met Michele Dunne lees je hier.
Lees ook:
