Fotograaf Diana Markosian omarmt subjectiviteit en vervaagt de grens tussen documentairefotografie en fictie. In haar project Santa Barbara reconstrueert ze haar jeugd met acteurs en een scenarioschrijver.
‘Ik weet niet op welk moment ik stopte met geloven in objectiviteit,’ zegt fotograaf Diana Markosian tegen The New York Times, dat zich in de kop van een artikel over haar documentaire Santa Barbara afvraagt: ‘Is het een soapopera of het echte leven?’ en meteen het antwoordt geeft: ‘Het is allebei.’
‘Markosians werk heeft niets van de afstandelijke fly-on-the-wallmethode die gebruikelijk is in documentairefotografie of journalistieke verslaggeving. Ze is levendig aanwezig in haar werk en regisseert situaties vaak zelf om precies de opname te krijgen die ze voor ogen heeft.’
‘Je blijft achter met de vraag: wat is echt, wat is betrouwbaar, wat is zeker?
De tentoonstelling Father volgt Markosian op de reis die ze maakte om opnieuw in contact te komen met haar vader door middel van familiefoto’s en video’s. Santa Barbara is een gereconstrueerde versie van Markosians jeugd, waarin acteurs scènes uit haar verleden naspelen. Ze werkte zelfs samen met een scenarioschrijver van de originele Amerikaanse soap Santa Barbara om de laatste dagen van haar gezinsleven in het post-Sovjet-Rusland te herscheppen, evenals het begin van haar nieuwe leven – met haar moeder, zonder haar vader – in Californië.
‘Je blijft achter met de vraag: wat is echt, wat is betrouwbaar, wat is zeker? Wat is fictie en wat fantasie?’ aldus Creative Review. ‘Maar misschien doet dat er niet toe. Het voelt niet misplaatst dat ze haar verleden op deze manier vormgeeft, want wat zijn herinneringen eigenlijk anders dan reconstructies van een vervlogen tijd, vervormd door de fragmentarische lens van de subjectiviteit?’
Father is van 18 april tot 24 augustus te zien in Foam, Amsterdam.
